Ebru YAVUZ-Hiçbir Şey

Ebru YAVUZ

 HİÇBİR ŞEY

          Sonra uzun uzun baktık birbirimize. Ne kalan vardı ne giden. Belki de hiç uğurlayamadıklarımız vardı içimizde. Kendine gelince bu bakışmaya anlam veremezmiş gibi titredi, başını çevirip uykusuz gözleriyle:

-Sahi ben…dedi.

-Evet, dedim sen…

-Neyse abla şimdi sırası değil.

  Neyin sırası demeye kalmadan çıktı. Evet, bana bir uzun boşluk daha bırakarak çıktı. Kendimle yalnız kalmaya artık tahammül edemiyordum. Az sonra pencerenin önündeki sarı kanepeye uzanır gibi yapıp düşündüm.

           Uzun bir yolculuğa çıkmış da istediği yere henüz varamamış bu genç geriye dönüp baktığında her şeyi bulanık görüyordu. Bitmek bilmeyen düşünceler beyninin bir köşesinde usul usul dinleniyordu. Arada bir aklını kurcalasa da geleceğe dair pek de umut beslemek istemiyordu. Neme lazım bir hayal kırıklığı daha yaşamayalım, diyordu.

          Aradan birkaç gün geçti, belki de daha çok gün… Pek de sayamıyorum artık geçen zamanı. Aramaya cesaret edemedim, elim varmadı derler ya. Neyse ki o aradı.

-Abla, beni bekleme biraz daha buralardayım, dedi. Peki, dedim.

          Uzun uzun sustuktan sonra vedalaşıp kapadık telefonu. Bu hissizlik… Belki de belli edilemeyen hisler kaplıyordu içimizi. İçimizde herhangi bir kıpırdama olmamıştı. Gözlerimiz uzunca, sessizce boşluğa bakakalıyordu.  Böyle zamanlarda bir şey yapmak lazım gelmezdi. Biz de öyle yaptık. Hiçbir şey…