Ece Keleş-Fer

 

Ece KELEŞ

FER

Kendimi daha ne kadar, kime anlatmalıyım?

Gözlerimden anlaşılmalıydı söz yaşları.

O taş yüreklere kaç damla akmalıydı ki erimeliydi bu sözlerden.

Oysaki kırdım ve yıktım, kırıldığım ve yıkıldığım kadar.

Tuz buz ettim, talan ettim beni talan edenleri, kalbimi hiç acımadan tuz buz edenleri.

Bir kara delikten beter halim, hiç bilinmeyen ve bir o kadar da bilinenim ben.

Aynalarda soluksuzum.

Gözlerimde fer yok.

Umursanmamaya ataçlanmış bir dünyada yalpalayarak ilerliyorum.

Adımlarım ağır aksak.

Hızlanmaya lüzum yok, gönül haritalarını ezberlemiş vaziyetteyim.

Gürlek naralar, tuzak kurmaktan gözleri kararmış kaptanlar dikkatimi çekmiyor.

Tuzaklara aldırmadan yürüyorum, çünkü biliyorum yerlerini.

Prangaya vurulmuş duyguların yeri boş.

Un ufak olmuş görebilen yok.

Zaten gerçekten görebilen kaç kişi var ki?