Alev ÇAKIR-Çırpınmak

       Alev ÇAKIR

ÇIRPINMAK

     Bu çağın insanı değilim ben! Uzun zaman önce var olmuşum. Türkülerle büyümüş, şarkılarla koşmuşum. Her dakika ve saati büyük bir nimet saymışım. Akşama kadar koşmuş, yorulmuş yorgunluğumu atmak için sobanın yanına kıvrılmışım. O dinginlikle uzun uzun düşünmüş hakikati bulmuşum. Isınma eyleminin insanları bir arada tuttuğu o günlerde ihtiyarlarla oturmuş sohbetlerine doyamamışım da daha o zaman seçilmişliklerinin farkına varmışım.

     Televizyonun insanı uyuşturmadığı, insanların hayatlarında bir o kadar ulaşılmaz olup da henüz onları ele geçirmediği zamanlarda insanlara doymuşum. Laf etmenin, ağızdan çıkacak sözün kıymetini, çıkmadan anlamış pür dikkat kesilmişim. İnsanların paylaşacaklarını; mutluluklarını, hüzünlerini, kahkahalarını, sesinin titreyişini bizzat onlardan duymuş duyguların özüne varmışım da yaşadığım çağdaki duygulara tepkisiz kalmışım.

     Eşyaların insanlara yer bırakmadığı evlerde değil de insanların diz dize, göz göze olmak için aradan çıkardığı eşyaların boşluğuna ilişmiş hayaller kurarken uyumuşum. Zamana yetişmek için koşmamış da her şeyi yerinde ve zamanında halledip köşeme çekilmişim, en güzel yerimden dünyaya, yaşama, gece ve gündüze tanıklık etmişim. Günün erken saatlerini hiç ziyan etmemiş de var olmanın o dayanılmaz hafifliği ile içim dışım yaşamak dolmuş sanki. Dolu dolu yaşamak için yemin etmişim de her an hakkını vermek için savaşmışım. Dağlara koşmuş; ağaçlarla, hayvanlarla oturmuş; devamı onlarda bulmuşum. Gökyüzünün o mucizevi mavisine bakmış da tüm renleri yok saymış onda can bulmuşum.

     Eski kitap kokuları ile hayat bulmuş, satırları ile eteğe kemiğe bürünmüşüm. Altını çizdiğim cümlelerle bastığım yerleri, geçtiğim yolları çiçeklendirmişim. Devrimlerde en önde olmak için koşmuş yorulmuş, başıma gelecekleri bilip de durulmamışım. Yüreğim, yüreğim benden daha deliymiş de ona söz dinletmeye hiç çalışmamışım. Hep kendinden önceki çağlara atılmış, yorulmuş, zedelenmiş, düşmüş düşmüş de tekrar kalkmışım. Çırpınmış ve hâlâ çırpınmaktaymışım. Gönlümü yine kendi çağımın dışında birine kaptırmışım. Dünyayla başa çıkmışım da kendimle başa çıkamamışım.

Diyorum ya bu çağın insanı değilmişim ben!