Hatice Nur ÇEVİRGEN - Çiçekler Kadar (Arşivden, yıl:28 - sayı:49)

 

Hatice Nur ÇEVİRGEN

ÇİÇEKLER KADAR

 

      Umudunun doruklarda olmasını istediği bir gün içindeydi. Ancak bu imkânsızdı. Yarım kalmış hayalleri, mutlulukları ve bir de “yarım kalmış sevdası” vardı. 

      Böyle olmasını o istemişti ama istememişti de. Belki de istediği tek şey her şeyin bir çözüme ulaşmasıydı. İstemediği ise bunun ayrılıkla olmasıydı. Başaramadı.  Bir kalp sancısının içinde buldu kendini. Gözyaşları içerisinde sarıldı ona, yüzünü boynuna gömdü. Son kez “Seni çok seviyorum.” dedi. Titredi sesi. Böyle olmasını o istemişti ama istememişti de. Onun sesini duydu. “Seviyorum seviyorum” diyordu. Birbirlerine bir kez daha bakamadan ayrıldılar. Karanlıkta kaldığını hissetti. Her gün onun için doğduğuna inandığı güneş, sonraki sabah yeniden doğacaktı. Fakat artık onun için değil. Kapana kısıldığını hissetti; daraldı nefesi. Sonsuz bir acıyla baş başaydı artık. Ne yapacağını bilemedi o an. Hoş bir şey yapmak da gelmiyordu içinden. Umarsız adımlarla yürümeye başladı. Nereye, kime gidecekti? Birine gitmeli miydi? Kafasını dolduran düşünceleri attı bir kenara. Sildi gözyaşlarını ve insanların ona üzgünce bakmalarına aldırmadan yürümeye başladı. Ne zaman üzgün olsa gittiği parka gitti. Kendisi ile baş başa kalmak istemişti. Düşündü, düşündü, düşündü. Sonra fark etti ki gözyaşları yanaklarını yine ıslatmıştı. Bu son ağlayışım olsun dedi. Mutlu olmak farzdı ona. Pembenin en açık tonuydu çünkü o.

     Gözyaşları içerisinde kaldırdı kafasını, göğe baktı. Dua etti Tanrı’ya. Her şeyin çiçekler kadar güzel olmasını istedi. Kapattı gözlerini tekrarladı içinden “Her şey çiçekler kadar güzel olsun.”