Yunus ER-Koronavirüsün Gölgesinde Yeni Atanmış Bir Öğretmenin Hikâyesi

 Ayşe Berivan YAVUZ

 

KENDİMCE BİR ŞEYLER

     Kapıyı açıp odaya giriyorum. Eşyalar yerdeler. Çoraplar, kitaplar, kalemler, yastıklar... Burayı kim bu hale getirdi diye düşünüyorum? Benden başka kimse yok ki. Hayır hayır ben yapmış olamam öyle değil mi? Yapsam hatırlardım canım. Hangi deli odasını dağıtır da sonra suçluyu bulmaya çalışır ki? Evet işte ben yapmamışım. Zaten yapsam bilirdim. Başka şeyler de yapıyorum onları biliyorum. Acaba bilinçsiz mi yaptım ki bunları? Benden başka kimse yok ki. Aa yeter artık sinirleniyorum! Kim yaptıysa çıksın ortaya! Sabrım taşmak üzere kim yaptıysa hemen söylesin.

    Sinirleniyorum, dağınık odada oradan oraya adımlıyorum. Yerdeki kitaplara, yastıklara bastıkça kafam zonkluyor. Sanki kafamda, biri çivi çakıyor.

     O an fark ediyorum ki odayı dağıtan benmişim.  Zihnimdeki düşünceler savrulmuş her köşeye. Özgürlüğüne kavuşan köleler gibi koşturmuşlar sağa sola. Allahtan özgürlüğüne kavuşmuşlar. Ya öldürseydim onları. Aman aman iyi ki öldürmemişim. Ölüler hiç dirilir mi? Ne diye hapsetmişim onları zihnime? Ah ah ben iflah olmazmışım. Hakikaten olmazmışım. Ne diye esir almışım onları? Ne diye bu kadar çok düşünmüşüm?

     Okuduğum kitapta kafama takılan cümleler atlamışlar oradan oraya. Uyku tutmadığında beni rahatsız eden yastık serilmiş yere. Sulamayı unuttuğum çiçeklerim dökülmüş yerlere. Saçılmış etrafa toz toprak. Ne diye bu kadar düşünmüşüm ki? Ne diye esir almışım onları, zindanıma hapsetmişim? Sonradan anladım ki, ben odayı değil zihnimi dağıtmışım! Zihnim boz bulanık, darmadağınık. Nasıl toparlayayım şimdi?  Keşke odam dağılsaydı. En azından onu annem toplardı...