Berna
AKSOY
KAYIP
EVİM
Vaktinden önce uyanıp bir gün,
Uzunca bir yola niyetlendi gönlüm
Ufukta, her zamanki bilindik mavi yoktu
Ben yoktum, ışık kısık, hava biraz gece
Ve gökyüzü çıplak, yeryüzü kaymış çizgisinden
Tüm korkularımı çıkarıp kuytularından
Esaretinin bedelini ileride cömertçe ödeyeceğimi henüz
bilmediğim,
Cesaretimin tuttum kızıl ellerinden
Heybemde, başımı döndüren bir avuç rüzgâr,
Adımlarım korkak ve de uzak
Düşüp kalkmaya yeminliyim,
Ham kalan saçlarım yanacak ve sönmeyeceğim.
Derken başladı Od ‘a meyleden yolculuğum
Manzara esarete gebe idi gördüğüm,
Yine de yürüdüm, patika yolda kurudum.
Taşlara çarptım sonra,
Tuzaklı, yasaklı, kahrolası taşlara
Kanayan her bir yarama sardığım
Bu kaçıncı kama, dizlerime sapladığım
Duruyorum ve dinliyorum sonra, lakin ses yok
Sağımda solumda ama en çok içimde
Ellerime bakıyorum sonra
Ellerim hasretlik içinde kan revan
Yutkunuyorum sessizce
Ben, toprak kokusu ve yerde ıslak bir serçe
Önümü kesiyor bir küme yabani
Saldırıyorlar vahşice avuç içlerime
Orada sakladığım inancıma zimmetlenmiş
Kurulan tuzaklara meylediyorum
Bile isteye asılı kalıyorum
Şansım yaver gidiyor ve kurtuluyorum
Kalkıp silkeliyorum geçmişi üzerimden
Yasaklara bulaşmış zerrecikleri ellerimden
Kendime çarpa çarpa kanıyor benliğim
Durup bakıyorum kim bu kim ben miyim?
Hayalimin kırık parçaları batarken parmak uçlarıma
Bir baykuş dolanıyor zihnimin ücralarında
Tavaf ederken gökte asılı dolunayı
Dökülüyor kanatlarından bir bir günahları
O günahlar ki hain, gizli ve soğuk
Neyine kapıldın bu kadar ey mahlûk!
Derken bir ses, biraz çığlık, bir damla kan
Düştü ömrüme o iri gözleri perperişan
Korkuyorum yalan yok, sığınıyorum baba kayalara
Kucak açıyorlar fakat eriyorlar değince bana
Toprak alaca bir renge karışıyor şimdi
Nereye baksam ben değil, nereye baksam zifiri
Nefesimle savaştayım ve nefsimle baş başa
Bana yetecek yalnızca umuttu aslında
Görseydim gökyüzünde bir parça benden
Binlerce hayal pembesi kopup gelecekti senden
Gelip boyayacaklardı gönlümün karasını
Saracaklardı topyekûn kanayan yarasını
Bekledim bekledim lakin bulamadım yönümü
Çıkmazlara yeminli, bitmedi kalbin sürgünü
Geçse artık yalvarırım kâbus, mavi galip gelse
Derken, bir lamba yanıyor köşedeki son evde
Birden büyüyor her şey, aydınlanıveriyor yolum
Ha gayret bulacaksın inan bu son diyorum
O kapı ki açılıyor, ruhuma değen gönül penceresine
Yağmur sonrası toprak kokusu gibi doluyor sineme
Evet, buldum diyorum şimdi Kayıp Evimi
İnşallah çok gecikmedim, bekletmedim cennetimi...
Yorumlar
Yorum Gönder